Wody lecznicze

Opis źródła: 

W roku 1966 w Parku Dolnym w Szczawnicy, w trakcie prac geologiczno-badawczych prowadzonych przez Przedsiębiorstwo Hydrogeologiczne z Krakowa, wykonano odwiert w piaskowcach jarmuckich o głębokości 30 m i stwierdzono występowanie szczawy leczniczej. Nazwano ją Heleną na cześć księżnej z domu Woronieckiej, żony hrabiego Adama Stadnickiego. 

Delikatna w smaku woda lecznicza ze źródła Helena, dzięki zawartości żelaza, poprawia kondycję krwi oraz obniża ogólny poziom cholesterolu. Jest wykorzystywana w formie kuracji pitnej w leczeniu chorób górnych i dolnych dróg oddechowych (np. astma), otyłości, osteoporozy, podwyższonego poziomu cholesterolu, niedoboru sodu potasu, wapnia i magnezu. Jest również używana w formie inhalacji lub płukanek w leczeniu przewlekłych nieżytów zapalnych dróg oddechowych (gardła), zanikowego nieżytu śluzówki jamy ustnej oraz paradontozy. 

Certyfikat źródła 

Właściwości lecznicze źródła są potwierdzone świadectwem wydanym przez Ośrodek Badań i Kontroli Środowiska z Katowic, z dnia 15 lipca 2018 roku, zatwierdzonym przez Ministerstwo Zdrowia. 

Charakterystyka źródła: 

Klasyfikacja: woda mineralna swoista 0,18% o charakterze woodrowęglanowo-chlorkowo-sodowo-wapniowym.. 

Wskazania dla kuracji pitnej: choroby układu trawienia, choroby górnych i dolnych dróg oddechowych, choroby nerek i dróg moczowych, choroby reumatologiczne, choroby ortopedyczno – urazowe, choroby układu nerwowego, cukrzyca, otyłość, osteoporoza. 

Wskazania dla inhalacji lub płukanek: przewlekłe nieżyty zapalne dróg oddechowych, zanikowy nieżyt śluzówki jamy ustnej, paradontoza. 

Sposób użycia: 2-3 szklanki dziennie 30 min przed jedzeniem, jeżeli lekarz nie zaleci inaczej. Ze względu na zawartość boru dopuszcza się stosowanie wody w kuracji pitnej do miesiąca czasu. Po tym czasie należy się skontaktować z lekarzem celem ustalenia dalszej kuracji. 

Sposób przygotowania: gotowa do bezpośredniego spożycia po otwarciu. Nie nadaje się do gotowania. 

Sposób przechowywania: przechowywać w suchym i chłodnym miejscu. Chronić przed dostępem promieni słonecznych. 

Opis źródła: 

Źródło znane od 1869 roku, a jego nazwa pochodzi od imienia jego odkrywcy i zarządcy Górnego Zakładu Zdrojowego Jana Zielonki. Pod koniec lat 20 XX w. na bazie wód ze źródła Jan wykonywano kąpiele z dodatkiem soli jodowych i jodowobromowych oraz wyciągu igliwiowego. Źródło położone jest 150m na północ od Placu Dietla przy ul. Języki. Po ostatniej rekonstrukcji przeprowadzonej w latach 1969-1973 jest to odwiert o głębokości 32,8m ppt wykonany w strefie kontaktu warstw szczawnickich z intruzją andezytową ale jeszcze w obrębie andezytu. Woda posiada mocno żelazowy smak. 

Woda lecznicza ze źródła Jan jest wykorzystywana w formie kuracji pitnej w leczeniu chorób górnych i dolnych dróg oddechowych (np. astma), otyłości, osteoporozy, podwyższonego poziomu cholesterolu, niedoboru sodu potasu, wapnia i magnezu. Używana w formie inhalacji lub płukanek wspomaga leczenie przewlekłych nieżytów zapalnych górnych dróg oddechowych (gardła), zanikowego nieżytu śluzówki jamy ustnej oraz paradontozy. Jest również stosowana w profilaktyce chorób układu moczowego t.j. kamicy nerkowej. Zawiera jod. 

Certyfikat źródła 

Właściwości lecznicze źródła są potwierdzone świadectwem wydanym przez Ośrodek Badań i Kontroli Środowiska z Katowic, z dnia 15 lipca 2018 roku, zatwierdzonym przez Ministerstwo Zdrowia. 

Woda posiada naturalny dwutlenek węgla .

Charakterystyka źródła: 

Klasyfikacja: woda mineralna swoista 0,46% o charakterze wodorowęglanowo-chlorkowo-sodowym, jodkowa, szczawa. 

Wskazania dla kuracji pitnej: choroby układu trawienia, choroby górnych i dolnych dróg oddechowych, choroby nerek i dróg moczowych, choroby reumatologiczne, choroby ortopedyczno – urazowe, choroby układu nerwowego, cukrzyca, otyłość, osteoporoza. 

Wskazania dla inhalacji lub płukanek: przewlekłe nieżyty zapalne dróg oddechowych, zanikowy nieżyt śluzówki jamy ustnej, paradontoza. 

Sposób użycia: 2-3 szklanki dziennie 30 min przed jedzeniem, jeżeli lekarz nie zaleci inaczej. Ze względu na zawartość boru dopuszcza się stosowanie wody w kuracji pitnej do miesiąca czasu. Po tym czasie należy się skontaktować z lekarzem celem ustalenia dalszej kuracji. 

Sposób przygotowania: gotowa do bezpośredniego spożycia po otwarciu. Nie nadaje się do gotowania. 

Sposób przechowywania: przechowywać w suchym i chłodnym miejscu. Chronić przed dostępem promieni słonecznych. 

Opis źródła: 

To jedno z najstarszych źródeł szczawnickich, nazwane w 1828 roku na cześć pierwszego właściciela uzdrowiska Stefana Szalay’a. Woda ze źródła Stefan była jedną z pierwszych, eksportowanych na całą Galicję i poza jej granicę. Po nabyciu zdrojowiska przez Adama Stadnickiego, wodę Stefan można było dostać we wszystkich wagonach restauracyjnych kolei galicyjskich i we wszystkich restauracjach dworcowych. Źródło jest usytuowane obok źródła Józefina i składa się z dwóch ujęć eksploatujących wody lecznicze z łupkowo – piaskowcowych warstw szczawnickich (paleogen). 

Woda lecznicza ze źródła Stefan jest głównie stosowana w profilaktyce i leczeniu alergii górnych dróg oddechowych ale również otyłości, podwyższonego poziomu cholesterolu, niedoboru sodu potasu, wapnia i magnezu. Jest również używana w formie inhalacji lub płukanek w leczeniu przewlekłych nieżytów zapalnych dróg oddechowych (gardła), zanikowego nieżytu śluzówki jamy ustnej oraz paradontozy. Dzięki dużej zawartości wapnia wzmacnia kości i zapobiega osteoporozie. Podnosi również frakcję DHL („dobry” cholesterol). 

Certyfikat źródła 

Właściwości lecznicze źródła są potwierdzone świadectwem wydanym przez Ośrodek Badań i Kontroli Środowiska z Katowic, z dnia 15 lipca 2018 roku, zatwierdzonym przez Ministerstwo Zdrowia. 

Woda posiada naturalny dwutlenek węgla .

Charakterystyka źródła: 

Klasyfikacja: woda mineralna swoista 0,48% o charakterze wodorowęglanowo-chlorkowo-sodowym, jodkowa, szczawa. 

Wskazania dla kuracji pitnej: choroby układu trawienia, choroby górnych i dolnych dróg oddechowych, choroby nerek i dróg moczowych, choroby reumatologiczne, choroby ortopedyczno – urazowe, choroby układu nerwowego, cukrzyca, otyłość, osteoporoza. 

Wskazania dla inhalacji lub płukanek: przewlekłe nieżyty zapalne dróg oddechowych, zanikowy nieżyt śluzówki jamy ustnej, paradontoza. 

Sposób użycia: 2-3 szklanki dziennie 30 min przed jedzeniem, jeżeli lekarz nie zaleci inaczej. Ze względu na zawartość boru dopuszcza się stosowanie wody w kuracji pitnej do miesiąca czasu. Po tym czasie należy się skontaktować z lekarzem celem ustalenia dalszej kuracji. 

Sposób przygotowania: gotowa do bezpośredniego spożycia po otwarciu. Nie nadaje się do gotowania. 

Sposób przechowywania: przechowywać w suchym i chłodnym miejscu. Chronić przed dostępem promieni słonecznych. 

Opis źródła: 

Źródło odkryte w 1822 roku. Nazwane zostało na cześć żony Stefana Szalay’a – pierwszego właściciela uzdrowiska. O jej leczniczych właściwościach pisał już w 1878 roku ówczesny naczelny lekarz Uzdrowiska Szczawnica Onufry Trembecki, zachwalając jej zdrowotne właściwości w połączeniu z żętycą. Znajduje się przy Placu Dietla w tym samym szybie eksploatacyjnym co ujecie „Stefan” i „Józef”. Składa się z trzech ujęć wykonanych w łupkowo – piaskowcowych warstw szczawnickich (paleogen). 

Woda lecznicza ze źródła Józefina jest wykorzystywana w formie kuracji pitnej głównie w profilaktyce i leczeniu astmy górnych i dolnych dróg oddechowych. Stosuje się ją również w leczeniu otyłości, osteoporozy, podwyższonego poziomu cholesterolu, niedoborów sodu potasu, wapnia i magnezu. Używana w formie inhalacji lub płukanek wspomaga leczenie przewlekłych nieżytów zapalnych dróg oddechowych (gardła), zanikowego nieżytu śluzówki jamy ustnej oraz paradontozy. Zawiera jod. 

Certyfikat źródła 

Właściwości lecznicze źródła są potwierdzone świadectwem wydanym przez Ośrodek Badań i Kontroli Środowiska z Katowic, z dnia 15 lipca 2018 roku, zatwierdzonym przez Ministerstwo Zdrowia. 

Woda posiada naturalny dwutlenek węgla .

Charakterystyka źródła: 

Klasyfikacja: woda mineralna swoista 0,59% o charakterze wodorowęglanowo-chlorkowo-sodowym, jodkowa, szczawa. 

Wskazania dla kuracji pitnej: choroby układu trawienia, choroby górnych i dolnych dróg oddechowych, choroby nerek i dróg moczowych, choroby reumatologiczne, choroby ortopedyczno – urazowe, choroby układu nerwowego, cukrzyca, otyłość, osteoporoza. 

Wskazania dla inhalacji lub płukanek: przewlekłe nieżyty zapalne dróg oddechowych, zanikowy nieżyt śluzówki jamy ustnej, paradontoza. 

Sposób użycia: 2-3 szklanki dziennie 30 min przed jedzeniem, jeżeli lekarz nie zaleci inaczej. Ze względu na zawartość boru dopuszcza się stosowanie wody w kuracji pitnej do miesiąca czasu. Po tym czasie należy się skontaktować z lekarzem celem ustalenia dalszej kuracji. 

Sposób przygotowania: gotowa do bezpośredniego spożycia po otwarciu. Nie nadaje się do gotowania. 

Sposób przechowywania: przechowywać w suchym i chłodnym miejscu. Chronić przed dostępem promieni słonecznych. 

Opis źródła: 

Źródło jest znane od 1986 roku. Nazwane na cześć syna pierwszego właściciela uzdrowiska, Józefa Szalay’a oraz prof. Józefa Dietla. Odwiert o głębokości 26.9 m eksploatujący wodę leczniczą z warstw szczawnickich (paleogen). 

Woda lecznicza ze źródła Józef jest wykorzystywana w formie kuracji pitnej w leczeniu chorób układu trawiennego, zaburzeń przemiany materii, chorób górnych i dolnych dróg oddechowych (np. astma), otyłości, osteoporozy, podwyższonego poziomu cholesterolu, niedoboru sodu potasu, wapnia i magnezu. Jest również używana w formie inhalacji lub płukanek w leczeniu przewlekłych nieżytów zapalnych dróg oddechowych (gardła), zanikowego nieżytu śluzówki jamy ustnej oraz paradontozy. 

Certyfikat źródła 

Właściwości lecznicze źródła są potwierdzone świadectwem wydanym przez Ośrodek Badań i Kontroli Środowiska z Katowic, z dnia 15 lipca 2018 roku, zatwierdzonym przez Ministerstwo Zdrowia. 

Woda posiada naturalny dwutlenek węgla .

Charakterystyka źródła: 

Klasyfikacja: woda mineralna swoista 1,10% o charakterze wodorowęglanowo-chlorkowo-sodowym, jodkowa, szczawa. 

Wskazania dla kuracji pitnej: choroby układu trawienia, choroby górnych i dolnych dróg oddechowych, choroby nerek i dróg moczowych, choroby reumatologiczne, choroby ortopedyczno – urazowe, choroby układu nerwowego, cukrzyca, otyłość, osteoporoza. 

Wskazania dla inhalacji lub płukanek: przewlekłe nieżyty zapalne górnych dróg oddechowych, zanikowy nieżyt śluzówki jamy ustnej, paradontoza. 

Sposób użycia: 2-3 szklanki dziennie 30 min przed jedzeniem, jeżeli lekarz nie zaleci inaczej. Ze względu na zawartość boru dopuszcza się stosowanie wody w kuracji pitnej do miesiąca czasu. Po tym czasie należy się skontaktować z lekarzem celem ustalenia dalszej kuracji. 

Sposób przygotowania: gotowa do bezpośredniego spożycia po otwarciu. Nie nadaje się do gotowania. 

Sposób przechowywania: przechowywać w suchym i chłodnym miejscu. Chronić przed dostępem promieni słonecznych.